Wat een indrukwekkende week:)
22 maart 2019 - Siem Reap, Cambodja
Vanmorgen was het stil in de bus. De laatste bouwdag is aangebroken. In het begin van de week gaat het met 7 mijlslaarzen. Je ziet het iedere dag snel vorderen maar dan komen de kleinere en tijdrovende klussen. Die nemen het meeste tijd, maar maken het af
En dan ineens is het zover. De laatste ochtend dat we aan het werk zijn is aangebroken. Het wordt nog even buffelen. De trap, en het balkonhek moeten nog worden afgemaakt en dan nog het hele huis geschilderd. We zij niet met z’n tweeën dus het gaat vast lukken. Hemelsblauw wordt het! En of het mooi staat. Van verre zie je het in het land staan. Het is een geweldig huis geworden. Het heeft veel ruimte. Zowel boven als onder. En ook niet geheel onbelangrijk is dat het huis hoog op de palen staat, waterdicht zal zijn en ook niet weggeblazen wordt tijdens de stormen in het regenseizoen. Allemachtig, wat een geweldige vooruitgang voor deze lieve en oh zo bescheiden familie.
Terwijl ik dit schrijf zijn de voorbereidingen voor het feest van vanmiddag al begonnen. Het belooft wat. Alle bejaarde dames zitten al feestelijk aangekleed op een rijtje. Ze zaten er eigenlijk al toen we kwamen. Allen met een paarse blouse en een goudkleurige sarong. Zakken vol fruit staan al klaar. En ook de bouwploeg Heeft zich keurig aangekleed in het Habitat-shirt. Ook wij zien er zo toonbaar mogelijk uit. Er zijn veel slingers en ballonnen. De kinderen hebben ze opgeblazen. Er zijn veel offers voor de opening. Eigenlijk allemaal bruikbare zaken voor in huis: nieuwe dekens, slaapmatten, kussens, borden, pannen en nog veel meer Ook zijn er mandjes met graan en rijst. We moesten allemaal iets in ons handen nemen en liepen onder aanvoering van de dorpsoudste 3 ronden om het huis. Er was muziek, een trommel en een soort zelfgemaakte viool. De stoet trok rond het huis en de dorpsoudste stelde vast dat het moment voor de opening veilig was.
Daarna stond de familie met een rood lint en hebben we er twee aan twee een knipje ingezet. Als laatste knipte de familie zelf het lint definitief door. De drie jongsten van de bouwgroep overhandigden symbolisch de sleutel. Daarna hebben we de giften weer opgepakt en zijn ze één voor één naar boven in het huis gebracht. Vervolgens hebben we de familie gevraagd om naar boven te komen. Ontroerd stonden we daar te klappen. We voelden ons als een soort familie. Door deze en gene werd wel een traantje gelaten.
Na dit ritueel verplaatsten we ons naar de tent. De dorpelingen aan de ene kant en wij aan de overzijde. Wij spraken een voor een alle onze goede wensen uit. Dat deden ook de burgermeester en de bewoners met hun kinderen. Toen de man deze huizes sprak werd het stil, maar toen zijn vrouw aan het woord kwam werd het muisstil. Zij had maar mooiste kleren aangedaan en haar lippen een beetje gestift. Zij dankte iedereen die had gewerkt aan het huis en kon nog niet bevatten hoe het toch mogelijk was dat haar gezin nu in een week een nieuw huis had met de inzet van een groepje witte spitsneuzen van de andere kant van de aarde. Het was haar overkomen maar ze genoot er intens van. Haar korte dankwoord emotioneerde iedereen. Ook de stoere lieden onder ons.
Er kwamen nog wat dankbetuigingen en werden ook de bouwers met grote zakken fruit bedankt. Weldra was het feest en schalde de geluidsbox afwisselend een Cambodjaans nummer en een van ons. We dansten met de dorpelingen en iedereen was blij. Dat werd opgeluisterd door elkaar rijkelijk te bestuiven met babypoeder. Snel zat iedereen volledig onder het witte stuifsel. Wat de betekenis daarvan is, is nog een raadsel maar zoals alles hier is er niets nergens om. Drie kinderen hebben ze al dus vast wordt om iets anders het geluk aangesproken.
Onze terugreis naar onze oase brak aan en het afscheid brak aan. Zwaaien als op een schoolreis en weg waren we.
De familie Oeung blijft in onze gedachten. We weten zeker dat ze nu hun nieuwe huis hebben betrokken en hopelijk heerlijk en zonder zorgen onder de volle maan liggen te slapen.
Wij danken jullie samen voor alle hartelijke en ondersteunende reacties. Dat gaf nog meer plezier onze lotgevallen met jullie te delen.
Lieve groet van Conny en Clemens.
Nu uitrusten en weer op een andere manier genieten. Wat hebben jullie dit verdient, knuffel Marcella
‘k Hoop de foto’s en verhalen snel life te horen.
Groetjes, Lydia
Wat een groep van witte spitsneuzen een verschil kunnen maken voor die bescheiden mensen.
De wereld is vaak zo hard en het is een verademing om de warmte van de mensen daar en jullie bouwers mee te beleven.
lieve groet Caren
en wat hebben jullie hard gewerkt.
Bedankt voor het verslag van jullie ,geeft te denken.
fijne vakantie week nog.genieten.
en goede reis weer terug
Geweldig.